In Nederland ben ik nooit ziek..

In Nederland ben ik nooit ziek..

Dit keer een vrij korte blog, dit om verschillende redenen die nog wel de revue passeren.

Vrijdag 26 oktober hebben we weer meegelopen op casualty. Inge en Stieneke gingen al op tijd naar huis, Stieneke op tijd naar huis, Stieneke had last van darmkrampen. Wieteke en ik bleven wel, we liepen deze ochtend mee met Dr. Prince. Een arts die origineel uit Congo komt maar door zijn vrouw die uit Zambia komt woont hij nu hier. Het is een aardige man die soms wel wat apart uit de bocht kan komen. Maar dat zijn we inmiddels in Lusaka wel gewend van de artsen. Om eerlijk te zijn voelden Wieteke en ik ons ook niet fit.. We hadden moeite met de ogen open te houden. Gelukkig konden we gaan kijken bij de gipskamer. Hier zagen we nieuw gips om oud gips gedaan worden, in Nederland zou je toch wel eerst dat vies bruine oude gips eraf halen. Hierna konden we nog gaan kijken bij een man die we eerst ook hadden gezien. Hij had een snee in zijn lip. Deze ging gehecht worden. De arts had Wieteke aangewezen als de gelukkige om de hechting te gaan doen. Omdat we dit nog nooit hebben gedaan en Wieteke er simpelweg te moe voor was. Nu gingen 2 Afrikaanse leerlingen het doen. En hoe. De steriele handschoenen waren op, dus dan maar met gewone latex handschoenen. De naalden met een kleine hoek om mee te hechten waren op, dus de lip werd gehecht met een grote naald. Ik denk niet dat deze studenten het heel vaak gedaan hadden, maar het resultaat was eigenlijk wel prima! Hopen nu dat de man geen infectie krijgt. Hierna besloten wij iets wat we niet zo snel doen eigenlijk. Het ging gewoon niet meer, we waren zo moe. En we wisten dat er in de artsenkamer bedden stonden. 1 1=2, We gingen slapen! We zijn om iets over 11 gaan liggen. Wat een bed! In plaats van het bed in Kalulu waarbij ik geklemd zit tussen 2 planken, zo ongeveer op de plank onder het matras lig en de lucht die we er fabriceren lag ik nu grandioos. Er was geen plank die mijn voeten tegenhield om uit te steken, het matras kon mijn gewicht aan en het rook er lekker! Toen ik om 11:43 wakker werd en wist dat mijn wekker om 11:45 zou gaan heb ik hem nog maar even verzet. Iets voor 12 ging de wekken dan toch maar wel af. Na even een boterhammetje gegeten te hebben en een beetje wakker te worden zijn we maar weer terug gegaan. De arts zei er weinig van, vraag me af of hij zich af had gevraagd waar we waren. Tot 13.00 uur hebben we nog meegekeken. Er was nog een jongen van ongeveer 12 waarbij zijn gebroken arm niet in de goede richten aan het helen was. Dat moet natuurlijk opnieuw gebroken worden. Na wat grapjes over het breken van de arm op een stoeprand en ga zo maar door vroeg de jongen: ‘Gaat het pijn doen?’Reactie: ‘Nee.’ Huh, geen pijn?? Echt wel! Om 13 uur hadden we geen patienten meer dus hield voor ons de dag op. ’s Middags nog lekker luieren aan het zwembad.

’s Avonds zou er een plan zijn om te barbecueën met wat plaatselijke jongens die dat vroegen aan ons. Toen bleek dat dit niet meer op vrijdag ging lukken hebben we rond 6 uur eten besteld bij de kok van Kalulu. En jawel, om half 9 konden we dan eindelijk avondeten. Hierna zijn we met wat andere plaatselijke mannen naar een kroeg gegaan. Uiteindelijk hebben we 3 kroegen van binnen gezien. Best apart om in een kroeg een van de weinige blanken te zijn. Zeker met de manier van dansen hier. En als je dat nog eens in combinatie neemt met niet goed voelen, nog aparter.. Ik begon me steeds beroerder te voelen, een raar gevoel in mijn buik. En nog later op de avond zelfs koorts. Nogal zonde dus. Toen we onderweg naar huis liepen begon een nieuw memorabel verhaal. Een politiejeep stopte bij ons, vroeg waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. Het was een beetje 6 keer hetzelfde zeggen en toch snapten ze het volgens mij nog niet echt. Het kwam er uiteindelijk op neer dat we niet van de politie verder mochten zonder een taxi te nemen. Gelukkig voor ons kwam een van de jongens die de barbecue zou regelen langsgereden en herkende ons! We waren maar met zeven van ons dus met wat passen en meten zou het in zijn auto wel passen. De politie zou de politie niet zijn als ze hier moeilijk over zouden doen. Iedereen in Zambia zit zat achter het stuur, met 80 op een vrachtwagen en er rijden auto’s rond die al 10 jaar geen APK meer zouden krijgen in NL. En toch mochten we niet met hem mee rijden.. De jongen zei me om 50.000 Kwacha te geven. Met dit geld liep hij naar de politie, gaf het en, jawel, 2 seconde later mochten we ineens wel met hem mee rijden! Achteraf is het maar goed ook dat we met hem mee reden, we waren toch wel aardig uit de richting aan het lopen..

Over de dagen hierna kan ik vrij kort zijn.. ZIEK…. Het is nu woensdag 31 oktober en ik zit nog steeds aan de diarree. En dat is geen diarree zoals je in Nederland gewend bent, echt waterdun. Ik hoop echt dat het zo snel mogelijk weg gaat, ik ben er helemaal klaar mee. Hier naar het ziekenhuis gaan heeft geen zin meer, voordat de uitslag van een kweek er zou zijn ben ik alweer in Nederland, zelf antibiotica kopen heeft ook geen zin, de kwaliteit daarvan is een groot vraagteken. Inmiddels hoef ik ook niks meer te eten, geen honger gevoel en het ligt toch in de wc voordat ik het door heb.

Aangezien ik gister weer weinig zin had en het te mooi weer was om te typen ga ik nu verder, donderdag 1 november.

Ik heb de afgelopen dagen dus eigenlijk alleen maar appels, ORS en avondeten op. Over dat avondeten zal ik nog wat toelichten, specifiek de zondagavond. Iris wist een adresje waar we lekker konden eten. Volgens diegene waar ze het aan vroeg was het best westers. Jaja. Als je India westers vindt inderdaad.. Maar dat is nog geen probleem, dat is voor de mensen hier allemaal een pot nat, net zoals dat voor ons voor geheel Afrika is. Het was echt een heel mooi restaurant, inclusief een zwembad! Helaas geen tv, dan hadden we Chelsea-Man United af kunnen kijken want dat was me een partij spannend! Gelukkig werden we door de moeder van Justin op de hoogte gehouden. Toen we het menu kregen snapte we er niks van. Het kwam er op neer dat je gerechten hebt die iets minder pittig, pittig, pittiger en heel pittig zijn. En vervolgens kun je aan de ober doorgeven of je het gerecht mild, normaal of pittig wilt.. Huh? Ik had twee keer de middenweg gekozen, hopend om op het veilige pad te zitten. Ik had een gerecht met geitenvlees er in. Wat er voor de rest in zat? Geen flauw idee, in ieder geval zat ik niet op het veilige middenpad. Wat een hitte! De eerste happen had ik geen idee wat boven en onder was. Gelukkig keerde het verstand terug, helaas daarmee ook de buikkrampen.. Na dat weer over was kon ik weer verder genieten van het Indiase gerecht. Om de niet heel veel happen werd ik weer gestoord door een kramp die tussendoor kwam. Achteraf blijkt waarom, volgens mijn huisarts moet ik niet eten. Mijn darmen hadden rust nodig. Dat pittige schijnt daar dan dus blijkbaar niet heel bevorderlijk voor te zijn. Zelfs de mensen bij ons die hadden gekozen voor niet pittig gekruid brandde elke smaakpapil kapot. Na het eten had ik wel weer genoeg inspanning geleverd voor die dag, ik ging tukken. Helaas kon mijn buik me zelfs ’s nachts niet met rust laten, 7 keer naar de wc kan wel toch? Het moment waarop het Indiase eten in het toilet begon te vallen was zo ongeveer de 4e defecatie. Waarom ik dat zo precies weet? Denk daar maar even over, je hebt het zeker goed.

En nu is het dus al onze laatste dag, lekker dagje zonnen hoop je dan. En wat krijg je dan? Regen.. Potverdorie. Beetje poolen, beetje dit typen, beetje chillen, en vanochtend niet zomaar een beetje onze kamer opruimen. Wat een bende kunnen wij er binnen 2 weken van maken zeg! Niet normaal!
Het tempo bij het opruimen lag ook niet al te hoog, 1 van ons lag om 00:15 in bed, 1 om 04:00 en 2 om 05:00. Wie wie is, tjah, Brabant zegt misschien genoeg. Al moet ik meteen eerlijk bekennen, dat geldt dan wel deze avond, maar niet alle. Een zwakke maag werkt daar niet aan mee;) Het was zeker een mooie laatste avond, waarbij mijn maag zich goed voelde met alcohol tot gevolg. Gelukkig heb ik er nu nog geen spijt van gehad, alles is goed gevallen:) Ik heb de jongens hier nog even uitgelegd waar de naam Peejeland vandaan komt. Het werd een lang verhaal, met boer Jan(met zijn vrouw Gerda) en boer Frits(met zijn vrouw Berdien), zo omstreeks de jaren 1862. Over verdere inhoud zal ik nu niet verder ingaan, op advies van de jongens. Ik heb de jongens (zelfs eentje uit het gat waar Virtus vandaan komt) vanochtend tijdens het opruimen nog wel even uitgelegd dat het toch een verzonnen verhaal was. Ik had ze toch wel even 45 minuten bezig gehouden gisteravond. Dit verhaal laat me eigenlijk wel afvragen: Wat is eigenlijk de oorsprong van Peejeland? Ik heb geen idee..
We waren zelfs nog na sluitingstijd van de bar met blanke plaatselijke jongens naar een huis geweest van twee van hun. Wat een huis! Dik zwembad, mooie bar erbij! Hiermee wordt dan ook het tijdstip van slapen verklaard. Het was een huis om jaloers op te zijn!

Maar toch, als ik morgen om 10:20 in dat veel te koude Nederland voet zet; Zal het vast voelen als thuis komen. Het voelt hier inmiddels heel vertrouwd, maar gewoontes als te laat komen enzo, daar is toch moeilijk aan te wennen. Hopelijk is vanavond het vliegtuig wel op tijd en gaan we de lucht in om 01:25. 9:55 Uur vliegen worden het vervolg. Eens kijken wat voor films ze nu weer allemaal hebben bij KLM. We hebben hier zoveel nieuws gemist, in de zin van gewoon niet ons bereiken. Vanochtend kwam Justin er mee dat VVD en PVDA ineens een regering hebben gevormd.. Had er geen idee van! Haha dat wordt dus weer even wennen vanaf morgen!

Dit was het denk ik zo, onze reis loopt ten einde, zo ook deze blog dus. Hopelijk heeft iedereen het met plezier gelezen, jullie zijn in ieder geval op de hoogte! Scheelt mij weer een hele hoop uitleggen haha!

Gegroet!