T.I.A.

T.I.A.

Wat een hoop gezien, nu al! Al rijdend in zo’n oud schattig busje voor 18 man met een blauwe onderste helft en witte bovenste typ ik dit. We zitten al wel even hierin dus het uitzicht wordt inmiddels een beetje eentonig.. DOR!! Het is droog, stoffig, opvallend vlak en ze lijken overal iets te willen bouwen maar afmaken…

Maargoed, let’s start from the beginning. Schiphol!
We waren er allemaal mooi op tijd, geen te zware tassen en de tickets klopte allemaal, dat ging dus niet meer mis! Een paar tranentrekkende momenten verder waren we door de douane. En ja, ik hield het droog hoor:) Na een heerlijke bak karamel machiato bij de Starbucks konden we al boarden voor het vliegtuig.
Daar begon het eerste stressmoment al.. Je mag natuurlijk maar weinig vloeistof meenemen. Laat een vd andere jongens zijn hele toilettas inclusief tandpasta, shampoo, lenzenvloeistof (2X), scheerschuim, aftersun en deo nou in zijn handbagage hebben.. Gelukkig hebben we dit eerste momentje overleeft, geen commentaar van de toch best chagrijnige Nederlandse dame bij de full body scan.
In het vliegtuig een lekker plekkie met schermpje voor je. Ideaal. Ik ben begonnen met de film Intouchables, vervolgens een stuk van Wrath of the Titans, mindere film en ging fout omdat ik met mn dikke billen tegen de afstandsbediening aan kwam.. Daarna dan toch maar een andere actiefilm gekeken, The Avengers. Cool. We werden door de aardige dames van de KLM goed verwend met lekkere maaltijden, drinken en lekker een slagroomijsje! Op de een of andere manier wisten ze allemaal dat we stage zouden gaan lopen in Zambia, geen idee hoe tot op heden!
Om een uur of 10 ’s avonds veilig geland op het vliegveld van Lusaka. Spanning moment nummer 2. We wisten dat de douane ons voor toeristen aan moest zien, en niet als scholieren die stage gingen lopen. Dus met z’n allen doorgenomen wat we zouden zeggen als de douane het zou vragen. Eentje moest natuurlijk voorop, als eerst. Ik. Diegene die me wat beter kennen weten hoe fantástisch goed ik kan liegen… Zweet tot aan m’n navel dus ongeveer.. Het was daar ook gewoon nog 25 graden dus niet heel raar. En toen kwam het; Het vrouwtje van de douane ging ineens bellen.. Zette een stempel in mijn paspoort. En toen kreeg ik het niet terug… Potverdomme, ik kon wel m’n bagage alvast gaan pakken.. Omdat wij buiten het vliegtuig veel te veel foto’s hadden genomen stonden we achteraan in de douane rij. Een paar van ons mochten bij een ander loket, en die kregen dus wel hun paspoort terug.. Dus we hadden alle tassen, en 5 van ons geen paspoort meer.. What was going on?? Maar weer verhaal gaan halen bij de lieftallige dame.. Dat Afrikaanse Engels lijkt wel Pools.. Wat uiteindelijk bleek: De blaadjes die het visum moeten voorstellen waren op.. OOOOOOH!
Toen nog door een soort van bagagecheck.. Een man die een beetje aan de labels van onze tassen keek en achternamen probeerde op te noemen.. wat hij er mee wilde?? Geen idee, na een hoop gestuntel mochten we maar doorlopen, hij had er geheel niks aan gehad op deze manier.
Na onze chauffeur te hebben ontmoeten naar het busje met 3 soort van boodschappenwagentjes vol met tassen. Stond er een busje voor 12 man en 0 bagageruimte.. GREAT.. Danny de chauffeur zag de ergernissen al en begon met de Afrikaanse lijfspreuk: Don’t worry! Hij had gelukkig nog een jeep geregeld waar een hoop spullen in konden ook :-D Opgelost.
Aangekomen bij Kalulu backpackers wisten ze gelukkig nog steeds dat we kwamen, alles was goed. Na 2 welverdiende Mozi biertjes lekker naar bed toe. Ik ben echt te zwaar.. Ik hoop dat ik de aankomende 3.5 weken wat afval, dan lijkt het in ieder geval niet alsof ik op een plank lig wanneer we weer terug komen in Kalulu.. gewicht maar zo veel mogelijk verdeeld over het matras en hopen dat ik in slaap viel. Dat duurde dus wel even.. Nog even een vervelende mug aan z’n einde geholpen en toch ontelbaar veel gedraaid in dat krakende bed. Maar om half 8 ging de wekker, en ik was fit:) ’s Ochtends natuurlijk plassen, wat is in Kalulu Backpackers Hostel het eerste wat je ’s ochtends ziet als je de deur opent? Juist, 2 konijnen die innig in elkaar verstrengeld voor je deur liggen. Kalulu betekent blijkbaar konijn.. Daar overheen stappen naar de wc waar je dus moet uitkijken voor de konijnenkeutels :p Geweldig toch!
Om 8 uur zouden we gaan ontbijten, dat ging het dus niet worden.. Om 10 over 8 werd ik bij de kok geroepen om te vragen wat voor ontbijt we wilden. Het zou nog 10 minuten duren. Dat klopte dan gelukkig weer wel. Danny zou om 9 uur bij Kalulu Backpackers zijn zodat we naar Macha konden gaan. Dat werd dus kwart over 8! Wat vroeg voor een Afrikaan! En gelukkig met dat blauw witte oude toffe busje! Allemaal enthousiast dus! Dit ging makkelijk passen!
Na de spullen ingeladen te hebben gingen we op pad. Eerst even de miljoenen pinnen met als gevolg dat bij niemand de portemonnee nog dicht kon.. Rijk voelde ik me in ieder geval wel, ook wel eens leuk! Bij de supermarkt nog even flink water, chips, olie en suiker ingeslagen en we konden op weg! En wat bleek onderweg; het busje wat wij zo schattig, leuk, ouderwets en mooi vonden rijdt hier dus gewoon 80.000 keer rond.. Achja, het busje blijft leuk! Ik ben blij dat we een chauffeur hebben, de wegen zijn hier met gaten en drempels waar je U tegen zegt. Gewoon heel smal ineens een extra laagje asfalt waardoor alle backpacks achterin de bus 15 cm los van de grond komen.
En het is warm, heel warm.. De ARKO op volle bak aan en nog kon ik het zweet door mijn korte broek op m’n kont voelen. Veel drinken dus! Inmiddels voel in m’n t-shirt tegen mn rug aanplakken, ruimte voor een laptop en typen is er niet echt. Ik ga dus stoppen, dit is wel weer genoeg!
We zijn ook bijna in Macha, ben benieuwd wat we daar tegen gaan komen.. Maar dat zal helemaal goed komen! Het is nu al geweldig, op dag 1 van de 6 weken!

T.I.A.: This Is Afrika!!!