Bali: Try to beat the Gili's!

Inmiddels vliegt de tijd voorbij hier op de Gili’s, een prachtige groep van 3 eilanden vlak bij Lombok. Vanaf de Rinjani hadden we ze al zien liggen. Het leek toen prachtig en na die inspanningen wilden we er dan ook zeker gaan genieten van wat rust om bij te komen. Omdat de tijd zo vliegt en er zo veel te vertellen is, hou ik de dingen wat korter. Anders zou ik morgen nog bezig zijn.. Dat gaat niet want dan gaan we alweer leuke dingen doen! De stukjes staan ook door elkaar, geen idee meer wat precies de volgorde was;)

Op zaterdagochtend gingen we na het beëindigen van de blog het eiland rond lopen. Een mooie tocht over de parelwitte stranden net naast de helderblauwe zee. De stranden zijn helaas niet super diep, waardoor er geen bungalows recht aan het strand liggen. Na een uur of twee te hebben rondgelopen waren we het eiland rond. Tijd om te gaan kijken waar we wilden gaan duiken. Bij het navragen bij de eerste de beste duikschool bleek dat wij de enige twee waren die tot dan toe zouden gaan duiken. We kregen zelfs de keus om van duikspot te veranderen! Toen ze vertelden over Shark Bay, een spot met haaien en baby haaien waren we om, daar gingen we heen! Uiteindelijk ging er nog wel een andere vrouw ook duiken, maar omdat het hier gewoon kan had zij haar eigen dive master mee. We zaten op de boot met drie toeristen en vier mensen van de duikschool. Logisch toch. Toen ik als laatste het water in ging was het zoeken naar Huub en de instructeur. Waar je in Thailand van een platform af springt en iedereen twee meter verderop wacht, is het hier vanaf een klein bootje met bamboe links en rechts van de boot tegen het omkiepen. Daarbij is het zo dat Huub binnen no time meters van mij af was, de stroming was zo sterk! Dat werd dus flink die zwemvliezen gebruiken! Dat is dan ook de reden dat we maar kort beneden waren, of gewoon omdat ik het niet meer gewend was en maar bleef ademen.. Het was in ieder geval een toffe duik, met een grote haai als topper!

De volgende ochtend wilden we ergens in de ochtend de boot pakken naar Gili Trawangan, het grootste eiland met de meeste toeristen. Toen we bij het hotel vroegen hoe laat de boot ging was het antwoord: ‘Die gaat over 10 minuten en erna pas om half 3.’ Dit zagen we niet aankomen, waarom gaat er maar 2x per dag een boot tussen die drie eilanden?! Er zat niks anders op dan de rest van de dag door te brengen bij het witte strand en helder blauwe water, zeer spijtig. Op Gili T zijn we door een vlotte jongen met lang haar en een beugel naar binnen geluld om een kijkje te nemen bij zijn cottage. En wat voor een! Een zee van ruimte binnen met een douche in de open lucht! Daarom zul je begrijpen dat we er in totaal 5 nachten zijn gaan slapen! Al is dat natuurlijk lang niet de enige reden, Gili T is een ideaal eiland, het is druk wanneer je dat wilt (stappen) en ons hotel lag net buiten het centrum waardoor we heerlijk rustig op het strand konden liggen. Of zoals ik lekker in de schaduw van een hutje op het strand, die ochtend wachten op de boot naar Gili T toe had me weer veranderd in een kreeft.

Met de fiets zijn we het eiland rond gegaan. Ook al is dit het grootste eiland van de drie, je bent binnen een uurtje weer terug als je het rond fietst. Tijdens de fietstocht, terwijl Huub met alle kracht een kokosnoot aan het openslaan was, hoorde we een hoop gekraak en gegil. Op de eilanden is geen verkeer met een motor toegestaan. Het vervoersmiddel voor dikke toeristen die even moeten lopen is daarom een paard met wagen. Helaas voor de paarden zijn er stukken weg waar geen asfalt ligt maar los duinzand. De arme beesten moeten in de 35 graden hard werken. Het gegil was dus afkomstig uit zo’n wagen. Ik was bang dat het arme beest geheel door zijn hoeven was gezakt door de kracht maar dat was gelukkig niet zo. Het beest was ongedeerd maar het hout wat de verbinding tussen paard en wagen was, was afgebroken. Niet zo heel gek als je bedenkt dat er vijf dikke mensen uit India in zaten, inclusief koffers waar je je gehele kastinhoud mee kunt vervoeren. Alles was gelukkig goed afgelopen! En Huub heeft de kokosnoot open gekregen dus hierna hadden we allebei een lekkere kokosnoot op terwijl we bij het strand zaten.

In de avond is er op Gili T bijna altijd wel ergens een drankje te doen. Zelfs wanneer we maar heel even een drankje wilden gaan doen werd het toch nog laat. De eerste twee avonden hadden ze de beste band die ik ooit in Azië heb gehoord! Fantastische stemmen in een gezellige bar, wat wil je nog meer. Erna door naar een strandfeest waar je tot diep in de nacht kon feesten. Kei gezellig eilandje dus! Huub en ik hebben er ook nog onze beste aankoop van de vakantie binnen gehaald: een beachtennis set! Een heuse verslaving op het witte strand voor zo lang mijn huid het uit houdt! Waar na de eerste dag ons record nog op 103 keer over en weer spelen was, werd dit de tweede dag al verbeterd naar 217 keer! Wel jammer dat het zand met stukjes koraal was meer schuurt dan het zand in de goal, niet echt goed voor de huid als je naar elke bal gaat duiken. Het houdt je in ieder geval lekker bezig tijdens een dagje niks doen aan het strand!
Op weg naar het strand bleek maar weer dat deze wereld hartstikke klein is. Een bekend gezicht verscheen weer voor ons, hij werd ook naar binnen geluld door hetzelfde mannetje. Het was Felix, de Zwitserse jongen die we al op Pulau Weh en in Yogyakarta hadden gezien! Puur toeval want dit was niet afgesproken, hij had in de tussentijd Bali gedaan dus een totaal andere route genomen. Helaas komen we hem hierna niet meer tegen, daar zijn onze routes toch echt te anders voor inmiddels.

We kwamen er na drie dagen achter dat je toch echt in de ochtend moet gaan snorkelen. In de ochtend staat het water nog hoog, waardoor je over het koraal kan zwemmen. Iedere keer dat wij gingen snorkelen moesten we eerst 50 meter over koraal lopen wat pijn aan je voeten doet om vervolgens maar net over het koraal te kunnen zwemmen. Ander nadeel was ook nog dat de golven redelijk sterk waren, dus even rustig zitten op een goed stuk zand was er niet bij, je kreeg iedere keer een klap van de golven. De vierde ochtend gingen we dus fanatiek vroeg snorkelen, om het toch maar een keer gedaan te hebben. Al binnen twee minuten werd Huub door een andere man geattendeerd op hetgeen wat in het water was. Op 15 meter van het strand was een schildpad! Hij zwom rustig langs de kust terwijl wij er flink achteraan moesten zwemmen, wat zijn die beeste stiekem snel! Het was een flinke jongen van een schildpad! Helaas was het zo dicht bij het strand dat het beeld slecht was door al het losse zand wat in het water dreef. Toch heel vet om de schildpad gezien te hebben!

De tijd op het eiland was een toptijd, maar helaas kwamen we er achter dat we toch echt door moesten als we nog flink wat tijd op Bali wilden doorbrengen. We gingen met een boot waar vier enorme motoren achter hingen op weg naar Amed, Bali. Volgens de jongens van het bureau waar we onze tickets hadden gekocht was het een tocht van 45 minuten. Zou best kunnen zijn, maar zeg gewoon eerlijk dat we eerst nog langs Gili Air gaan en vervolgens ook nog terug naar Lombok… Daarbij vertrok de boot ook echt niet om 10:30 maar om 11:00 dus waarom we er om 10:00 moesten zijn is ons nog steeds een vraagteken. De tocht over de zee ging best snel omdat alle vier de motoren op volle kracht aan stonden. Helaas was de zee nogal wild, wat voor behoorlijke klappen zorgden! Het gevolg daarvan was dat de ramen aan de zijkanten dicht moesten omdat je anders nat werd van het water. Nu werd je dit eigenlijk toch wel weer, met het zonnetje op die boot werd het van binnen gewoon weer een gezellige sauna. Of ik was de enige die het warm had, aangezien ik al misselijk word van de draaimolen. Toen we wat rustiger vaarden wilde ik een paar gave kiekjes maken van het eiland waar we bijna waren.. Nog draaierig in mijn hoofd was ik niet geheel scherp.. Het gevolg is dat mijn nieuwe camera op de bodem van de zee ligt.. Terwijl ik vanaf het randje van de boot een foto wilde maken kwam er toch ineens een verdwaalde golf aan die de boot zo veel deed bewegen dat de camera er kei hard op botste. Helaas moest het zo zijn dat de camera naar buiten viel en niet naar binnen.. Einde camera dus:( gelukkig heeft Huub z'n camera nog wel, dus de kiekjes blijven komen!

Aangekomen op Amed hadden we geen idee waar we naartoe wilden en moesten gaan. We werden door een mannetje naar een hotel toe gepraat om een kijkje te nemen. Onderweg zeiden we hem dat we eigenlijk diezelfde middag (30-05-2014) nog wilden duiken. Hadden wij even geluk dat hij zelf werkte bij een duikschool! Voor we het zelf door hadden zaten we na een korte stop alweer in de auto op weg naar de duikspot. Het ging zo snel dat Huub zelfs zijn duikbril vergat, toch vrij essentieel! Gelukkig kwam een ander mannetje van de duikschool hem wel even brengen op zijn scooter. Gehesen in een lang wetsuit inclusief schoenen gingen we op pad naar de duikspot. Nu zijn die wetsuits altijd al strak, maar waarom ze voor mij een maatje L hadden mee gegeven in plaats van XL snap ik nog steeds niet..
Het leuke van het duiken hier is dat je gewoon het water in loopt en dan vanzelf tegen een oud Amerikaans schip zwemt! Al was het schip nogal lastig te herkennen, na 40 jaar onderwater is het ijzer amper te onderscheiden van het zwarte zand wat hier overal ligt. We begonnen dus met een wrak duik wat best vet was! Helaas zat dat pak van mij zo strak om mijn nek dat ik het er benauwd van kreeg.. Ik hou normaal op het droge al niet van een stropdas om hebben, op 20 meter diepte is het gevoel ervan al helemaal niet fijn. Zelf heb je dan niet 1 2 3 door waardoor je het benauwde gevoel hebt, gelukkig had de duikinstructeur het wel door, hij verloste mij van de strakke rits! Hierna konden we rustig verder, met veel vissen van allerlei formaten om ons heen!

Na een uurtje rusten konden we ons alweer opmaken voor onze tweede duik van de dag! De volgende duikspot met de naam ‘Wall’ lag maar liefst 200 meter hemelsbreed van het wrak vandaan. Beginnend met een rits die niet geheel dicht is was het veel fijner duiken. Het werd een hele vette duik met nog meer verschillende vissen, van heel klein tot heel groot! Ook nog twee alen gezien die vanuit hun schuilplaats aan het wachten waren op hun volgende slachtoffer. Het rif heet niet voor niets wall, de grond ging op een gegeven moment behoorlijk stijl naar beneden. Helaas mogen wij niet zo ver naar beneden als kon, dat had een heel eind geweest! Het waren twee zeer geslaagde duiken met een top instructeur die allerlei kleine en grote vissen kon aanwijzen.

Op de weg terug naar het dorp waren we nog getuige van een heuse tiener ruzie op z’n Indo’s. De gehele weg werd er bijna door stopgezet, mensen begonnen zich er mee te bemoeien terwijl wij heerlijk vanuit onze auto het schouwspel bekeken. Terwijl een van de jongens tot drie keer toe weg reed was hij net zo vaak zo dom geweest om toch nog wat naar de opgefokte andere jongen te roepen. Met als gevolg dat die hem op zijn scooter met veel te harde knalpijp achterna kwam. Uiteindelijk zijn er toch nog wat klappen gevallen en was een van de jongens weg gereden om zijn broers te halen. Voor ons hield de show op bij het moment dat de jongen zijn versterking ging halen, we zagen hem nog wel met zijn manschappen de tegengestelde richting van ons op rijden terwijl wij naar het dorp gingen.

Vandaag, 31-5-14, gaan we naar Ubud, de plek die bekend staat om zijn mooie natuur landschappen: Sawa’s. Eindelijk echt de rijstvelden zien waar Indonesië mede om bekend staat! Vanuit Ubud zullen we weer genoeg leuke dingen gaan doen, we hebben nog 6 dagen op Bali te gaan voor onze twee dagen in Singapore en onze 11 uur durende overbrugging in het altijd gezellige Zurich. Jullie lezen het allemaal wel weer, houdoe!