Vulkanen de baas zijn!

Maak je borst maar nat, dit gaat even duren. Maar niet getreurd, het kost mij nog veel langer om dit te typen..

Ik was gebleven bij 17 mei, de dag in Yogyakarta. We hebben daar wat rondgelopen en het vooral warm gehad. Het is een heerlijke rustige stad, voor Aziatische begrippen. De dag begon ook al goed bij een paleis waar we in wilden gaan. Ze hebben er geen problemen mee wanneer vrouwen in zeer korte broekjes en hemdje gaan, maar mannen mogen niet in shirt zonder mouwen.. Laten nou 3 van de 3 mannen die aan hebben.. En de reden hier voor is: Omdat je dan direct kunt zien hoe sterk een man is, oftewel: Een bedreiging voor de keizer.. Met spierbonk Huub naast me snap ik het wel ja.
Hierna gingen we naar the water castle, een groot badhuis voor de keizer en zijn vrouw. Of vrouwen, dat weet ik even niet. Het zouden in ieder geval een hele hoop vrouwen kunnen zijn, een bad voor hun is een zwembad voor onze begrippen. De keizer was ook zo goed voor zichzelf om een heuse uitkijktoren te bouwen tussen de baden in, zo kon hij goed naar zijn vrouw kijken.

Toen we terug kwamen uit de stad was Felix, die ook op Pulau Weh was, ook gearriveerd in de stad. De dag er voor zaten we op banken op zolder te chillen toen we andere Nederlandse stemmen hoorden. Dit waren Janot en Hester uit Nederland, die we ook op Pulau Weh tegen waren gekomen. Zo grappig dat iedereen in zo’n grote stad op dezelfde plek eindigt! Voor we gingen eten had ik nog even wat beters te doen. In het Azie is het altijd afwachten waar je terecht komt en vooral hoe je er uit komt.. Ik ging dus naar de kapper. Ik kwam eerst terecht in een soort van stoel om mijn haren uit te wassen. Met m’n knieën tegen mijn kin gevouwen ging dit prima. Erna op de stoel op te knippen. Na een beetje uitleggen ging ze hard van start met de tondeuse. Tot zo ver nog geen rare dingen. Wel moest ik een stuk onderuit gaan zitten, anders kon ze er niet bij. Hierna begon ze met het geen waar je in Nederland meestal mee eindigt, de uitdun schaar. Daar gingen de haren die ik had wel even van overeind staan, hoe zou dit gaan aflopen. Ze bleef maar gaan met die schaar en op een of andere manier was ze op een gegeven moment klaar volgens zichzelf. Toen ze vroeg of dit kort genoeg was had ik werkelijk waar geen idee, ik had nog steeds lange pieken overal.. Gelukkig pakte ze hierna toch nog de normale schaar om met grote halen de te lange haren weg te halen. Hierna deed ze alles met gel in een prachtige hanenkam en klaar was ze. Het had dus maarliefst 30 minuten geduurd en ik was een bedrag van 25.000 Rupia kwijt, 161 eurocenten dus ongeveer.

In de avond ging ik tussen het eten en ons laatste biertje bij het restaurant in de was ophalen. Ik dacht precies te weten waar het was. Dit resulteerde uiteindelijk in een looptocht die 6x zo lang duurde dan nodig was. Al die kleine donkere steegjes lijken ook zo op elkaar in Azië.. Het goede aan mijn dwaaltocht was dat ik weer bekenden tegen kwam. Een Nederlands stel die we ook op Paula Weh hadden ontmoet. Ze zijn mee gegaan naar ons restaurant en nadat iedereen klaar was zijn we nog naar een barretje gegaan. Hier zat een lokale band allerlei bekende nummer te spelen op een manier dat fantastische nummers zelfs de sfeer niet verbeterde. Toch een hartstikke gezellige avond gehad!

Zondag 18 mei begonnen we om half 9 in de ochtend met een tocht die zou duren tot half 9 in de avond. We waren op weg naar de Bromo vulkaan. Onderweg scheelde het weer een keer slechts 10 cm met een scooter die door rood leek te rijden, of wij.. Verder een prima tocht in een rijdende sauna bus, het was echt ongelofelijk warm! Waar we het overdag dus nog zo warm hadden, toen we op de eindbestemming aan kwamen voelde het alsof het vroor. Door de hoogte werd het kei koud in dit dorp.
Na een snelle maaltijd ging iedereen slapen, moe van de tocht en wetende dat de volgende dag de wekker om 3:15u ging. Ook al bleven we tot de tweede wekker om 3:20 liggen, we zijn inmiddels aardig gewend aan het vroege op staan. Best vervelend eigenlijk als je bedenkt dat dit vakantie zou moeten zijn..
De zonsopgang bekeken we weer vanaf een uitkijkpunt. Samen met talloze andere toeristen die op deze trekpleister af waren gekomen. Het was behoorlijk koud tot de zon op kwam! Gelukkig maakte de zon alles goed, het werd een prachtig uitzicht met een vulkaan die boven een wolkendek uit kwam. Hierna gingen we met alle jeeps file rijden naar de Bromo vulkaan zelf. Het was even klimmen de vulkaan op maar erna konden we de vulkaan in kijken waar nog steeds stoom uit komt! Voor de luie toeristen waren er paarden waar je de berg mee op kon gaan. Best vreemd als je de jeep uit klautert en je ziet 10 paardenhoofden voor je. Gelukkig liepen wij net zo hard die berg op als die paarden, die 20 minuten lopen gingen prima. Mijn witte camera was binnen no time niet wit meer door al het as wat nog steeds naar beneden komt. Het zicht was echt super tof, elke kant die je op keek was weer een totaal ander plaatje! Sommige stukken leken wel op een maanlandschap, andere weer op een sprookjesachtig beeld.
In de middag gingen we met een privéauto naar Surabaya. Het was weer zo’n heerlijke Suzuki waar je de stoel van geheel plat kon leggen. We hebben lekker wat liggen tukken op onze eigen muziek, het is hier handig dat ze allemaal usb ingangen hebben in de auto radio’s!

In de avond landden we in Mataram, Lombok. Het mannetje van het hotel wist ons te vertellen dat we zeker de Rinjani moesten gaan beklimmen. Dit was totaal ons plan niet, we wilden eerst naar de Gili eilanden. Voor we het wisten had hij al een mannetje gebeld die even later kwam om de reis te verkopen aan ons. Om een lang verhaal kort te maken: De volgende dag zaten we om 10 uur in een privéauto richting de Rinjani. Het leek ons toch ook wel fijn om de tocht van 3 dagen en 2 nachten voor de eilanden te doen waar we konden ontspannen. Ander voordeel was dat we nu vervoer naar de berg toe en naar de eilanden kregen. De Rinjani scheen echt prachtig te zijn als je de top van 3726 meter haalde.

Dinsdag 21 mei begonnen we om 8 uur met de klim omhoog. Onze gids bleef achter om nog te wachten op twee mensen die moesten komen. Wij gingen samen met Duitser Max en 3 porters omhoog. Toen viel het al op wat een helden die porters waren. Een bamboe stok van een meter lang op de schouder met aan iedere kant veel te veel bagage. Zij droegen de tenten, kookgerei en als ons eten en drinken voor 3 dagen mee. En ik maar denken dat mijn tas met kleding, één waterfles en zonnebrand zwaar was.. We begonnen voor mij op inmiddels bekend terrein: de jungle! Het zweet liep weer over ieders voorhoofd en de plassen op de armen waren ook zo aangelegd. Terwijl wij al 1,5 uur lunchpauze hadden kwam onze gids samen met de Nederlandse Hellen en Amerikaanse Noah tevoorschijn uit de jungle. Nadat zij hun lunch op hadden, die gekookt was door de porters (Hulde!), vervolgden we samen onze reis. De gehele eerste dag ging alleen maar omhoog. Na de jungle kwam een soort prairie en daarna kwam een stuk met grote rotsen en kleine uitglij kiezeltjes. We waren aardig op dreef met onze groep en vlogen andere mensen soms voorbij. Het was een behoorlijk pittige dag met een slopend einde. Toen Huub en ik hijgend en wel over de laatste bergtop kwamen na 2100 meter klimmen was het uitzicht alles waard! De Rinjani vulkaan bestaat uit een grote krater met een meer er in. Uit het meer komt weer een tweede kleine vulkaan die het plaatje compleet maakt. Een plaatje van een uitzicht! Ons kamp was in een razend tempo op gezet en het eten liet ook niet lang op zich wachten. Na het eten was ieders energie zo ongeveer op, je verbrandde veel meer dan dat je binnen kreeg. Het was een matje waar we ik me serieus van afvroeg waarom ze die mee hadden gesleept. Ik moest me de gehele nacht omdraaien omdat mijn botten zo veel pijn deden. En het was stervens koud! Zelfs met de dikke slaapzak die meegesleept was lag ik te rillen in bed. Midden in de nacht dan ook besloten om mijn vest ook aan te doen, nadeel hier van was dat ik de helft van mijn kussen kwijt raakte.. Allemaal hartstikke fijn weer.

Na de barre nacht vertrokken we als eerste groepje richting het meer, naar beneden. Het was flink klauteren maar nog wel prima te doen. Onder aan het meer aangekomen gingen we naar een hotspring. Een deel van het rustige water naast de mooie koude waterval was heet. Het was er lekker vertoeven terwijl het er nog zo rustig was. Ik weet niet hoe de andere groepen het voor elkaar kregen om zo laat pas te arriveren, uitslapen zal ze toch niet zijn gelukt denk ik. Het was lekker vertoeven in het water, waardoor ik nu met verbrande schouders hiermee bezig ben. Na de lunch begon de weg omhoog weer. Waar we de eerste nacht op 2600m sliepen zouden we dat de 2e avond ook doen. Alleen was het meer op 2100m. Lekker wat hoogte meters pakken dus weer. Gelukkig voor ons kwam de mist in de middag weer op zetten. Dit is daar blijkbaar geheel normaal, het gaat in een razend tempo en is echt tof om te zien gebeuren. Zonder uitzicht bereikte we de plek waar de tweede overnachting was. Iedereen was bek af, dus na wat kaarten en te hebben gegeten ging iedereen naar bed. Het was toen 6 uur in de avond…

Na weer een nacht van verkeerd liggen, pijn hebben, draaien en koud hebben werden we om half 3 wakker gemaakt door onze gids. We waren al wakker door mensen die al langs liepen naar de top. Nadat wij wat koekjes en een thee naar binnen hadden gewerkt begonnen wij ook aan de wandeling naar de top, 650 meter moesten we omhoog. De eerste twee delen van ieder een uur gingen nog prima, we haalden veel mensen in en liepen lekker door. Toen kwam de hel. Nondeju zeg! De top was zo dicht bij, maar zo veel losse stenen ver weg van ons. Het was echt behoorlijk stijl omhoog, waarbij elke stap die je zette weer 10cm naar beneden gleed in het losse puin. Allemaal kleine lava stenen met heel af en toe een wat grotere. Een ware uitputtingsslag waarbij onze groep ook uiteen viel. Huub en ik gingen samen door, al was het om de 3 stappen uithijgen en wachten op de volgende adrenaline kick om naar boven te gaan. Het was vooral klauteren met handen en voeten, uitglijden en doorgaan. Na drie kwartier zo omhoog te zijn gegaan waren we er dan eindelijk! Op 3726 meter hoogte! De zon was nog nét niet op, dus we waren precies op tijd. Wat een uitzicht weer! Met de vulkaan van Bali in het zicht en de Gili eilanden tussen Lombok en Bali in was het prachtig! We waren blij dat andere gidsen wat koekjes mee hadden, onze gids was nog bezig met het duwen en slepen van Hellen de berg op.

Een hoop koekjes verder en de verbazing dat Hellen het toch gelukt was, echt petje af, begonnen we aan de afdaling. Op de heenweg bedachten we al hoe we überhaupt naar beneden konden. Het steile pad wat ongeveer 2,5 meter breed was met losse stenen zou geen hele stevige ondergrond vormen. En dat klopte. Het werd een soort van skiën omlaag waarbij je reuze sprongen kon maken en verder glijden. Het lastige was alleen dat er af en toe een grote vaste steen tussen zat… Als de wiede weerga je andere been weer naar voren gooien, anders lag je met je neus tussen de stenen. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en het gaf echt een vette afsluiting aan de top! Waar we dus het een uur deden om omhoog te komen hadden we binnen 10 minuten afgedaald.

De rest van de dag was het verder dalen geblazen. Een hoop glijden, springen, rennen en wat valpartijen leverde dit op. We waren er achter gekomen dat als je gewoon je snelheid laat gaan, alleen je voeten weg zetten om van richting te veranderen, je veel minder energie hoefde te gebruiken. Een ander voordeel was dat het lekker snel ging. Af en toe aan de noodrem trekken door tegen een boom op te lopen was wel nodig. En als je dan bedenkt dat die drie porters dit allemaal met een zware bamboe stok op de nek deden en met teenslippers aan :o Niet normaal die gasten, ze waren zo snel! Die mannen zijn allemaal zo mager dat je alle pezen ziet lopen over hun lijf, er zit geen grammetje vet aan. En dan toch een kracht in het lijf hebben waar je u tegen zegt. We moesten redelijk snel omlaag, omdat de boot naar de Gili’s voor het laatst om 5 uur in de middag zou gaan. De dag was om 3 uur in de ochtend begonnen met lopen en eindigde 12 uur later pas. Toen ik vanochtend, een dag later, m’n bed uit wilde komen deed elke beweging in mijn benen pijn. Zo’n berg beklimmen zouden ze eigenlijk moeten doen als team-working activiteit. Lichamelijk kei zwaar en het is constant elkaar helpen. Wij waren uiteindelijk gelukkig precies op tijd bij de boot, aan mezelf ruiken durfde ik echt niet na 3 dagen zweten en al het stof dat op je lichaam zat.

We zitten nu op Gili Air, een klein eiland wat prachtig zou moeten zijn. Misschien vanmiddag een keer duiken, we zien het allemaal wel! Even lekker bijkomen!