The end of Sumatra, fans op Java..

Ik begin deze blog alvast even met een heuglijk nieuwtje: Huub is gearriveerd in Indonesië!! Finally!

De laatste ochtend bij Lake Toba verliep vrij rustig, lekker ontbeten en om half 12 met de boot naar Parapat. Vanuit daar moest ik met de bus naar Medan, om daar het vliegtuig naar Banda Aceh te pakken, samen met Huub. Al snel bleek dat ik niet zo’n chille bus zou kunnen krijgen als diegene die ik had naar het meer toe. Bij het instappen vielen de krakkemikkige stoelen die veel te dicht op elkaar stonden al op. Helaas was dit de enige bus die er ging, dus ik moest er wel mee akkoord gaan. Toen de reis van 6 uur ging beginnen en ik door de vooruit naar buiten wilde kijken ging dat wat lastig. De sterretjes die in deze ruit zaten konden onmogelijk nog gevuld worden met HPX3 hars van Carglass. Het was zelfs moeilijk om er überhaupt door heen te kunnen kijken. Toen tijdens het rijden ook nog de hemel boven ons open brak bleek ook dat de gehele bus wel wat hars kon gebruiken.. Hij lekte aan alle kanten dus ik moest me op een of andere manier manoeuvreren om niet nat te worden.
Om kwart over 6 kwam ik aan op het busstation bij Medan. Toen ik vervolgens in de bus naar het vliegveld vroeg hoe lang het ging duren was het antwoord: Half uur, misschien een uur, misschien langer. Daar had ik dus geen tijd voor.. Half 7 vertrok de bus eindelijk en half 8 moést ik er zijn om nog in te kunnen checken voor de vlucht. Gelukkig voor mij kon ik om kwart over 7 het vliegveld binnen lopen. Toen Huub en ik elkaar eindelijk vonden waren we nét op tijd om nog onze bagage af te mogen geven. Heel snel wat eten gehaald en met ons eten door de security check. Alle elektronische apparatuur uit je tas halen was hier ook niet nodig. Rustig gingen we nog even zitten, stonden zo veel mensen bij de gate dat wij nog wel wilden wachten. Toen er op een gegeven moment nog heel veel meer mensen naar die gate gingen dachten we: ‘Huh, zo veel mensen naar Banda Aceh?’ Toen Huub naar de gate liep hoorde ik in slecht Engels omgeroepen worden: ‘Banda Aceh last change to gate 6.’ Nondeju, die Indo’s hadden de gate geruild! Als een malle zijn we gaan rennen naar de gate en waren inderdaad nét op tijd! Helaas onderweg wel de stroopwafels verloren die ik nou juist bewaard had.. In Banda Aceh aangekomen hadden Huub en ik graag met een pilsje willen proosten op het eindelijk samen in Indonesie zijn. Wat je daar voor nodig hebt is bier.. In heel Banda Aceh zou volgens de mannen bij ons eettentje geen bier te vinden zijn, wat een stad zeg.

De volgende ochtend zijn we naar het Tsunami Museum gegaan in Banda Aceh. Een giga mooi gebouw wat dan ook $5.600.000 heeft gekost. Waarschijnlijk hebben ze middels dit gebouw voor werkverschaffing gezorgd, zodat de mensen weer geld kregen om hun eigen huis ook op te bouwen. Het museum zelf is na het gemaakt te hebben niet meer aangeraakt lijkt het. Veel dingen deden het niet, of het zag er niet meer op zijn best uit. Toch was het nog steeds indrukwekkend om te zien wat de tsunami van 2004 allemaal teweeg heeft gebracht.
De rest van de ochtend hebben we ook nog een grote moskee bezocht en we wilden naar een grote boot gaan kijken die nu midden in een woonwijk staat. Maar toen we daar aankwamen om 11:56u gingen de hekken al dicht voor de lunchpauze van maarliefst 2 uur lang.. Geen schip van dichtbij gezien dus.

In de middag met de boot naar Paula Weh, volgens de lonely planet zouden we er 1,5 uur over doen. Toen we na 45 minuten er al waren vroegen we ons dus af of we wel bij de goede haven gedropt werden. Dit bleek de goede haven te zijn en na weer 45 minuten in een zijspan over het eiland te zijn gecrost kwamen we aan in Iboih. Daar kwamen we Max tegen, waar ik de jungle trekking mee had gedaan. Hij kon ons binnen 5 minuten al het nieuws vertellen dat hetgeen waar wij voor naar het eiland kwamen niet door ging. Er zou niet worden gedoken tot vrijdagmiddag, het was dinsdagavond! Op het gehele eiland niet door een of ander water festival waar niemand van te voren iets van af wist. Great… Nondeju heel dat eind gereisd en dan kun je niet duiken terwijl je zo dicht bij een onderwaterparadijs bent. Onze plannen konden dus weer de prullenbak in. Gelukkig hadden we al snel het idee om dan maar scooter te gaan rijden de volgende dag en dan weer te vertrekken. Uiteindelijk zouden we met z’n 8e rond gaan rijden, wat er voor zorgde dat we ongeveer alle scooters in het kleine Iboih hadden gehuurd.
Het was een mooi eiland met een waterval en de laagste vulkaan die ik ooit heb gezien. De vulkaan was in een bos, een kleine heuvel met kale bomen, grote stenen en gele stinkende geisers. Hierna nog wat rond gereden op het eiland met af en toe prachtig mooi uitzicht! Het probleem van het eiland is alleen dat het bijna geen stranden heeft, voornamelijk rotsen. We wilden tijdens sunset op het meest noordelijke punt van het eiland zijn, wat tevens het meest noordelijke punt van heel Indonesië is! Kilometer 0 genoemd. Het was hier redelijk druk met allerlei mensen uit Indonesie die natuurlijk weer met ons op de foto wilden.. Stiekeme selfies met ons op de achtergrond zijn ook al gezien. Op een gegeven moment kwamen er 3 zwarte busjes met geblindeerde ramen. Er uit stapte een heuse camera ploeg, een muzikant met hoedje op en een vrouw die blijkbaar een beroemde actrice zou zijn. Ze waren daar om opnames te maken van hun versie van Celebrity on vacation. Ben blij dat ik geen celebrity ben, wat ze daar op namen voelde voor haar echt niet als een vakantie hoor. Maar je voelt hem al aankomen nu denk ik, wij werden gevraagd om bij hun te komen op het monument wat er was! Het is zoiets als in Amsterdam, grote letters waar je op kunt gaan staan of whatever. Na een keer of 12 opnames te hebben gemaakt was het eindelijk genoeg voor ze, het stond er op! Ben heel benieuwd wat er van gekomen is, als het goed is kun je het zien op http://www.mytrans.com/program/49/17/26/celebrity-on-vacation Nu is er alleen nog niet de goede aflevering. Hoe de bekende dame heten weten wij niet, de aflevering moet in ieder geval op Paula Weh of Banda Aceh zijn. We komen dus misschien ook zelfs op de tv hier! Een mooie afsluiting van toch een leuke dag op het eiland!

15 mei stappen we om half 7 de taxi in naar de boot. We gingen na een dag alweer weg omdat we de tijd niet hebben om te wachten tot we kunnen duiken. De boot was erg druk en bij binnenkomst werden we weer veelvuldig aangekeken. Aangekomen op het vliegveld van Jakarta voor onze overstap gingen we naar een chille lounch met eten en drinken inclusief. We moesten bijna 4 uur overbruggen dus die lounch was ideaal voor ons. In Nederland zou zo’n lounch een vermogen kosten, hier gewoon 4 euro. Na dus veel te hebbe gegeten en gedronken waren we weer maar net op tijd met boarden, hier in Indonesië zitten die mensen gewoon veel te vroeg in t vliegtuig al!
Aangekomen in de backpackers straat van Yogyakarta bleek dat het vinden van een hostel niet zo simpel was.. De Indo’s hadden een lang weekend vrij, blijkbaar gaan er dan veel naar Yogyakarta om leuke dingen te doen. Het gevolg voor ons was dat we een uur moesten zoeken naar een hostel. We zitten ergens in een zijstraat van een zijstraat van een kleine steeg. Nogal lastig te vinden dus. Gelukkig hebben we wel airco!

We besloten om de 16e meteen op tour te gaan naar de tempels hier in de buurt, de Borobodur en Prambanan. We moesten dit keer nog vroeger ons bed uit, om 4 uur zouden we opgehaald worden. Om 3:50 stond onze chauffeur al voor onze deur, dat we op moesten schieten en zo weg zouden gaan. Ff chill man, zo ’s ochtens vroeg. Gelukkig bleek de auto die hij heeft een hele fijne te zijn, Huub en ik onze eigen stoel op de middenrij. Omdat er alleen nog een Japanner mee was die voor in zat, konden wij onze stoelen naar achter doen. En hoe! We lagen maar net aan niet horizontaal! Na een lekker tukje aangekomen bij de plaats waar je de sunrise kijkt met de Borobodur ergens in de verte als een klein topje. Hier waren al redelijk wat mensen, maar het uitzicht was dan ook prachtig!
Hierna naar de Borobodur zelf. In het begin was het allemaal prima te doen, slecht een paar mensen die met ons op de foto wilden maar we konden nog goed rondlopen over de tempel. Een mooie tempel die eigenlijk kleiner was dan ik dacht. De zon werd inmiddels al warmer en ook wij kregen het steeds benauwder. Het was inmiddels zo druk geworden op de berg, voornamelijk met schoolreisjes, dat je meer mensen zag dan tempel. We hebben er inmiddels een sport van gemaakt om elke keer als iemand met ons op de foto wil, wij die foto zelf ook krijgen. Het zij dat Huub de foto voor mij maakt, of dat de Indo dat doet. Achteraf bleek dat we minstens 27 verschillende foto’s hebben. Tel er nog een stuk of wat foto’s bij op waar wij geen foto van hebben of geen idee van hebben. Als we vroegen wat ze met de foto gingen dingen kwam er bijna als een koor uit: FACEBOOK! Ik wil niet weten hoe vaak we op Facebook staan hier... Toen we naar onze auto terug liepen bleek waar al die mensen vandaan kwamen, de lege parkeerplaats was vol gezet met grote bussen!

Anderhalf uur slapen later kwamen we aan bij de Prambanan, de andere tempel in de buurt van Yogyakarta. En meteen was het weer raak, 2 meisjes kwamen naar ons toen. Alleen toen wij vroegen of ze op de foto wilden zeiden ze tot onze verbazing: ‘Nee, we zijn studenten en willen jullie graag rondleiden om tegelijk Engels te spreken.’ Top dus, op deze manier hadden wij gidsen. Het was ook echt heel leuk dat ze mee waren, de info die ze uit hun mouwen schudden hadden wij er zelf echt niet van kunnen maken! Ik vond deze tempel zelf een stuk fijner dan de Borobodur, ik vind de stijl iets mooier en het was echt 80x zo rustig! Bij deze tempel hoefden we maar 1 keer met een groepje op de foto, wat een verschil met de Borobodur!

Terwijl ik dit typ is de oma van het hotel al een hele poos bezig met de was strijken en vouwen. Als je je was hier af geeft moet je wel flink wat geduld hebben, het gaat met een tempo die past bij haar oude uiterlijk. Het arme dametje heeft een rug waardoor ze 10 cm korter is geworden. Gelukkig begint de buurman nu ook door de microfoon van de (blijkbaar) Moskee te zingen.. Hopen dat hij snel z’n mond houdt, nu kunnen we onze muziek niet eens meer horen.

Er staan weer een hoop foto’s van mijn reis op mijn Facebook. De foto’s staan openbaar, dus iedereen die mijn account kan vinden kan ze zien :)

Dit was het weer even, vandaag Yogyakarta in nog. Morgen gaan we reizen naar de Bromo vulkaan, waar we dan overmorgen met zonsopkomst weer heen zullen gaan. Maandagavond vliegen we dan hopelijk meteen door naar Lombok. Wat we daar precies gaan doen is nog onbekend. Erna gaan we afsluiten in Bali, vanaf Bali vliegen we ook terug naar Singapore.

Adios