Wonderstone
Blijf op de hoogte en volg Frank
25 Oktober 2012 | Zambia, Lusaka
Woensdagochtend hadden we nog presentaties gekeken van de opdrachten die de rest heeft. Ik als enige rustig achterover zitten en luisteren.
Half 11 zou Danny komen. 11.10 was tie er. We hadden dit keer 2 kleinere busjes i.p.v. 1 grote. Het busje waar ik in zat was lekker luxe, automatische rolgordijnen waren zelfs aanwezig. De weg naar Livingstone was lang en best recht eigenlijk. Om 3 uur kwamen we aan. Kwart voor 4 zouden we alweer opgehaald worden voor de booze cruise. Eerst nog ergens zien te pinnen, betalen, de kamers in en een beetje klaarmaken. Toen we daar mee klaar waren was het dus 10 voor 4. Jeetje, dat was geen Afrikaanse man die ons weg bracht! Blijkbaar is in Livingstone kwart voor, ook echt kwart voor. Even switchen dus. We kwamen bij de organisatie die allerlei uitstapjes organiseert. Na de betaling voor de booze cruise en raften combo was het zo ver. De boot op! Nog voordat de boot goed en wel weg was waren we al begonnen met de heerlijke blondines. Wat smaakte dat weer goed zeg! Lekker koud Mosi bier! De boose cruise is op een stuk rivier die uiteindelijk de Victoria Falls gaat vormen. We vaarden eerst een stuk stroomopwaarts en draaiden daarna weer om. Enkele dieren die we hierbij zagen: Nijlpaarden, zebra, apen, mooie vogels en verder een schitterend uitzicht! Elk dier was natuurlijk nog nieuw voor ons en gaf dan ook echt een kick. Ondertussen was er een man het eten aan het voor bereiden, lekker bbq! Het eten was heerlijk en de kip en hamburger gingen er dus wel in! Ik had aan een bord niet genoeg dus ik ging de trap af voor de volgende ronde. En toen gebeurde het.. Je bent even niet geheel geconcentreerd. Dit in combinatie met een soort trap die wij bij Chateau B’vo hebben naar ons dakterras is geen goede combi. Resultaat: Een oorverdovende knal waarbij de boot bijna uit elkaar brak zoals de Titanic. Gelukkig had ik niks afgebroken en was ik zelf ook nog steeds aan het lachen. Schaafplek links achter op m’n heup is het resultaat. En ook een kneuzing die ik nu, 6 dagen later, nog steeds voel. Maar mijn tweede hamburger smaakte wel bijna nog lekkerder dan de eerste! Toen ik mijn hamburger aan het eten was kwam de volgende blamage alweer. Dit keer in de hoofdrol: Bart. Iedereen van ons had er een bij. Dit gehele avontuur moet natuurlijk worden vastgelegd. Bart had dus ook zijn camera bij. Met de nadruk op had. Hij was zo slim om het apparaat uit zijn handen te laten slippen. Natuurlijk was dit een van de zeldzame keren dat het koortje niet om zijn pols zat. Dit zou nog niet een heel groot probleem zijn, de camera zou op de grond vallen, misschien een keer stuiteren en dan kon je hem oprapen. Bart besloot echter om zijn voetbalkwaliteiten maar weer eens uit te testen. Hij volleerde de camera zoals Messi het ook zou doen, subtiel met de wreef. Het verschil tussen Bart en Messi: Bart stond op een boot en Messi in een groot stadion. De camera gleed van het bovendek, tikte nog 2 keer het onderdek aan om vervolgens met een bijna geruisloze plons in het water te vallen. Foetsie dus. Balen natuurlijk. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een reisverzekering.
Na de booze cruise waren we rond 7 uur terug bij Jollyboys. We zijn eigenlijk zo snel mogelijk door gegaan naar de Fezz Bar. Eerst natuurlijk nog fout lopen om vervolgens de goede weg gewezen te krijgen door een vriendelijke jonge man die er zelf ook heen ging. Het was nog vrij rustig dus we gingen lekker aan een tafel cocktails drinken, die waren 2 halen 1 betalen. We hebben er echt nog een zeer gezellige avond gehad en waren om 23.59 terug bij Jollyboys. Het zwembad is tot 00.00 uur open dus daar gingen we nog maar even gebruik van maken! Heerlijk om weer eens te zwemmen! De beveiliging hebben we verder niet gezien, dus na nog een poos in het zwembad te hebben gelegen was het tijd om naar bed te gaan.
Om kwart voor 8 werden we opgehaald door dezelfde organisatie als van de booze cruise. En weer waren wij 5 minuten te laat. En weer was de chauffeur zeer haastig gehumeurd. We kregen eerst nog een introductie over het raften, kostbare spullen afgeven en het formulier tekenen dat ze niet verantwoordelijk zijn voor je dood. Na dat allemaal gedaan te hebben gingen we in een andere bus naar het park. Het park van de Victoria Falls. Dit keer kwamen we in het gebied van de rivier na de watervallen. Tot nu toe dus nog geen waterval gezien ook! We moesten een 20 minuten afdalen door een bergspleet die er werkelijk schitterend uit zag! Toen kwamen we bij de rafts. Nadat we in de boot nog verdere instructies kregen van onze gids Malvin en nog lang wachtte op de safety kayak. Gelukkig mochten we lekker dobberen in het water, het was nog vroeg maar toen al heel warm! En het was echt dobberen, door het zwemvest lag je heerlijk! Na het wachten begon onze tocht; eerste een paar makkelijke stroomversnellingen om in te komen. Dit waren al versnellingen van de hoogste categorie in Europa! Hoe vet zouden de stroomversnellingen zijn die dan nog moesten komen??!! Adrenalinekick van Livingstone tot aan Tokyo dus! Awesome! We zouden 10 versnellingen krijgen. De negende zouden we overslaan omdat die gewoon te erg was. Tussen de 1e en de 7e waren we een keer Bart verloren en een keer Eva. We zaten in de boot met Eva, Bart, Wieteke, Annet, Nicole en ik. Het werd dus eigenlijk wel tijd voor een totale flip over. Voor diegene die de foto’s al gezien hebben: Wacht maar op de film, die is nog heftiger! Er was geen houden aan bij versnelling 8. Inmiddels de beruchte 8 voor ons. De boot voor ons met daarin Justin, Lucas, Leonore, Inge, Iris en Stieneke waren er ook om gegaan. Wij dus ook. En hoe. Het is raar, je ziet dat er een stroomversnelling aan komt. Maar het moment waarop je boot naar beneden gaat en je een gapend gat van 3 meter naar beneden ziet weet je het eigenlijk al: Vasthouden heeft geen zin. We waren gedoemd om om te gaan. Ikzelf ben voor mijn gevoel over alles en iedereen heen gevlogen om vervolgens in de stroomversnelling kopje onder te gaan. Het waren rare secondes, die aanvoelden als minuten. Je weet dat het goed komt en toch gaat je adrenalinekick op volle toeren aan. Je weet niet wanneer je weer naar adem kunt happen, je weet niet wat boven en onder is. Zonder dat reddingsvest was ik vast en zeker op de bodem van de 14 meter diepe rivier geland. Gelukkig kwam ik boven, zag een kayak me die er voor onze veiligheid waren. Dat was zeer goed geregeld trouwens, op 5 rafts waren denk ik 5 kayakkers aanwezig. Nog aan de kayak hangend kwam de volgende stroomversnelling al, hoe gaaf dit was was echt niet voor te stellen! Hangend aan die kayak happen naar adem, liters water over je heen krijgen en de kracht van de versnelling voelen met alles wat je hebt! Hierna kwam weer rustiger water. Hierbij bleek al snel dat ik het er goed vanaf had gebracht. Annet was knocked out gegaan. Toen ze bij kwam bleek al snel dat ze veel water binnen had gekregen, flink hoesten dus. Gelukkig was een kayakker hiermee bekend en zei dat het echt wel goed kwam, ze had even tijd nodig. Gelukkig bleek dit ook zo te zijn, het is nu uiteindelijk ook allemaal weer goed :) Na het raften wachtte ons nog een flinke beklimming. Letterlijk. We moesten natuurlijk de kloof uit. Daar hadden ze een geheel Afrikaanse manier voor. We moesten honderden meters afleggen op een trap gemaakt van boomstammen. Alsof dat raften niet zwaar genoeg was! Gelukkig wachtte boven een heerlijk ijskoude cola op ons!
Na een hobbelige rit kwamen we weer terug waar we de informatie in het begin gehad hadden. Nu voor iets veel leukers. Heeeerlijke hamburgers en de film van het raften. Wat gaaf om alle actie nog een keer te zien door middel van een prachtige film. Bijna té gelikt zag hij er uit. Het kost wat, maar we hebben hem in ons bezit, ik zal hem zeker showen thuis! Op de camera van Justin had ik gezien dat het half 2 was, tijd zat, we moesten voor 3e terug bij het park zijn voor onze volgende activiteit. Wat bleek op het moment dat we dus daadwerkelijk naar het park gingen; Het was toen al 3 uur.. De camera van Justin bleek een uur achter te lopen. In plaats van rustig aan te doen hadden we dus in volle vaart naar het park moeten gaan. We kwamen nu dus kwart over 3 aan bij het park. Nog gedoe over de park entree. Nog meer gedoe over of onze activiteit wel door kon gaan. De dames die dit coordineren zaten namelijk al in de auto naar huis toen wij aan kwamen. Gelukkig kwam dit alles goed. Na het papier werk, wat echt 80x sneller zou kunnen, kwam onze gids. Super dat die man ons nog wilde helpen. Ik had dit namelijk never nooit nie willen missen!! We gingen naar de devils pool! En wel in militaire looppas. Tijd voor foto’s nemen mochten we eigenlijk niet eens nemen van onze gids. Eerst daar arriveren en daarna chillen. En groot gelijk had hij! Hoe gaaf om het water in te springen 1 meter van een klif van 110 meter! Om vervolgens OP het stenen randje te gaan liggen, vastgehouden door een maffe plaatselijke in een twee onderbroeken. Best wel spannend, en alweer je adrenalinesysteem op volle toeren. Maar hoe gaaf, dat wijzen de foto’s en filmpjes wel uit. Onze gids bleek echt een held, hij was gids, fotograaf en cameraman in een! Met de ene hand filmen met een camera, met de ander de foto’s nemen! Super mooie filmpjes en foto’s! Hierna lekker een cola op en een rustigere terug reis. We kwamen om 5 voor 6 het park uit, 6 uur gaat het dicht. Een top dag! Hierna gingen we bij een of andere schrale snackbar eten. Efficiëntie op en top weer, de werknemer van de maand is totaal niet onze bediener. Maar wel prima gegeten voor weinig Kwacha’s. Hierna nog chillen in Jollyboys om vervolgens lekker te gaan slapen.
De volgende dag begon het, dit had ik echt nog nooit gedaan. Safari! We moesten er alweer vroeg uit, de backpacks moesten weer worden ingepakt (wat een troep kun je maken in 2 nachten) en we werden om 7 uur opgehaald. De tassen achter de receptie in een hok gegooid, een tas mee voor de overnachting. Wat bij de een dus een kleine eastpak was en bij de een een heuse weekendtas was. We stapten in een bus van Jollyboys om met 18 man naar Botswana te vertrekken. De grens wordt gevormd door een rivier. Voor de oversteek moesten we langs een hoop administratie. In een kleine boot speciaal voor alle mensen van safari gingen we de rivier over. Een ritje van maar 5 minuten denk ik. Hierna stonden de safari jeeps al klaar. Hierin reden we naar het grensgebouw van Botswana. Na alweer een nieuwe stempel in mijn paspoort moesten we even gaan voorkomen dat infectieziekten Botswana in kwamen. Jawel, door met je schoenen op een natte mat te gaan staan. Dat zal vast super goed werken..
Hierna door naar het gebouw van de organisatie van de safari. Hier even koffie of thee en betalen. Daarna begon het eerste onderdeel. Met een boot de dieren vanaf het water kijken! Super gaaf om die honderden beesten te zien! We hebben nijlpaarden, krokodillen, buffels, olifanten, zwijnen en nog een hele hoop andere dingen gezien. Dit hebben we een paar uur gedaan, toen weer terug naar het gebouw. Dit keer voor een heerlijke 5 sterren lunch. Na de lunch weer in de auto’s naar het park toe. En wat een dag werd dit! Voor onze gidsen was het zelfs een top dag! De sensatie die door je lijf gaat wanneer je merkt dat de chauffeur hard ergens heen gaat rijden maar wij zelf nog niet wisten waarheen. Zou het een leeuw zijn? Of wat anders? Super gaaf! We hebben een paar leeuwen gezien waarbij we een keer een vrouwtje volgden die op jacht was. We moesten alleen ineens weg, waarom?? De chauffeur had echt wel de goede keuze gemaakt gelukkig, een luipaard!! Die zien ze echt zelden!
We waren zo lang bezig met dieren spotten dat de schemer al kwam. We zijn op een gegeven moment echt met een rotgang naar het tentenkamp gereden. Dit was niet alleen leuk omdat hij zo hard reed over die zandpaden, we konden aan de kant waar Namibië is een brand zien. Deze kwam door de bliksem. Het was dus een show van vuur en bliksem die toch wel dichterbij leek te komen. Het was een rit van bijna 45 minuten denk ik. In het donker kwamen we aan bij het tentenkamp waar we gingen slapen. Hier stond weer een heerlijke maaltijd op het programma. We hebben nog moeten schuilen voor de regen die ons dus inmiddels bereikte. Het was een gezellige avond die nog werd afgesloten met een potje pesten.
Veel te vroeg werden we wakker gemaakt. We gingen weer op game drive, dieren zoeken dus. We hadden jammer genoeg een inschattingsfout gemaakt door korte kleding aan te doen i.p.v. lange. Het was gewoon koud! Ik gok een graad of 20, maar wel zonder zon. Er kwam zelfs nog regen, en veel! Gelukkig kregen we poncho’s zodat we in ieder geval nog wel droog bleven. We zagen deze ochtend minder dieren dan de dag ervoor. De grote vraag was toch wel: Waar zijn al die honderden olifanten die we de dag ervoor zagen??!! Ze waren allemaal foetsie. Toen we terug kwamen bij het tentenkamp voor de lunch waren we allemaal zo blij dat we ons bed zagen, om op te warmen en om even te slapen! Heerlijk diep geslapen totdat we wakker werden gemaakt om te lunchen. In lange broek en trui hebben we zitten eten, het was nog steeds maar frisjes. Na de lunch gingen we op onze laatste game drive. De dag ervoor was zo goed geweest dat de ‘normale’ dieren zoals giraffen en antilopen niet meer als bijzonder aanvoelden. De 3000 foto’s die door ons allen zijn gemaakt geven jullie thuis nog wel een keer een veel beter beeld van de safari. Zoals een leeuw op 2 meter van de jeep die langsloopt bijvoorbeeld.
We kwamen op 6 uur weer terug bij Jollyboys. De chauffeur van Jollyboys had ons onderweg nog een paar keer wakker gemaakt door te roepen dat hij een olifant of giraffe zag. Tjah chauffeur, die hadden we inmiddels al wel genoeg gezien, laat ons slapen. Echt raar hoe snel alles normaal wordt hier! Naar buiten kijken in de auto doe je ook al niet meer. Toen we terug kwamen bij Jollyboys zagen we de Engelse jongen die een dag met ons geopereerd had in Macha! Samen met hem en een reisgenoot gingen we uit eten. En wat eet je in Afrika? Krokodil!!! Echt super lekker gegeten! Een spies met krokodillenvlees eraan! Een echte aanrader, alleen een beetje lastig te verkrijgen in Nederland. Hierna gingen we onze laatste avond in Livingstone maar eens goed afsluiten. Na 2 lege kroegen en een half uur lopen eindigden we toch weer bij de Fezz bar zoals de vorige keer. Die zit dus aan de overkant van het restaurant.. Lekkere omweg dus. Op een gegeven moment werden Bart en ik uitgedaagd door een Amerikaanse om hét drankspel van Amerika te gaan doen. Bierpongen. Op tafel staan bekers zoals bij bowlen de kegels staan. Dit tegenover elkaar. Ieder team dus aan een kant. Klinkt leuk, is echt mega saai. Het tempo bij kaarten in een bejaardentehuis is nog sneller dan bij dit spel. Het idee is leuk hoor, maar matchen of kingen is een stuk leuker! Nadat Bart en ik natuurlijk gewonnen hadden van de Amerikanen stopten we er maar mee, nog een potje was geen noodzaak. Om een uur of half 2 maar naar huis om vervolgens nog te gaan zwemmen.
De volgende ochtend, zondag 21 oktober, begon voor de verandering weer veel te vroeg. Hoe zou het toch komen.. Gelukkig hadden we alweer iets op het programma. Kwart voor 7 werden we dit keer opgehaald. Met een brak hoofd en een maag in 7 knopen reden we naar weer een andere organisatie. Dit keer om te gaan vliegen met een microlight. Er waren er 2 van en iedereen ging een kwartier de lucht in. Na anderhalf uur waren we dus klaar. Ik was nog bang dat ik weer groen en geel zou zien als ik zou landen. Maar niets is minder waar; wat een heerlijk rustgevend ritje was dit! Geniaal mooi om de watervallen van bovenaf te zien! Om puzzelstukjes op hun plek te laten vallen van de locaties van alle activiteiten die we deden. Hier heb ik 196 foto’s van dus alles is goed te herbeleven met de foto’s!
Hierna terug naar Jollyboys om onze sleutels in te leveren en in een bus te stappen richting Lusaka. Einde verhaal voor ons wat betreft het wonder dat zicht in Livingstone bevindt. Ik moet zeggen dat ik weinig van de weg heb gezien. Door het slapen en door het uitlezen van mijn boek. Wat is De Chirurg van Tess Gerritsen toch een gaaf boek! Zo lees je jaren niks, nu las ik de laatste 100 bladzijdes op een dag. Zegt genoeg toch. We kwamen om 6 uur aan in Kalulu backpackers. We bestelden rond 7 uur eten, om half 9 konden we eindelijk aan tafel. Lekker Afrikaans snel dus. Nog even lekker wat drankjes doen en vervolgens naar bed. We slapen met de jongens op een 6 persoons kamer. Lekker ruim zou je zeggen, toch is het nu al een bende. Bij de meiden heb ik maar niet binnen gekeken, die slapen met z’n 8e op een 8-persoons kamer.
We hadden echt slaap nodig, dus we gingen maar niet te vroeg naar het ziekenhuis toe. Iedereen was gebroken door die drukke dagen in Livingstone. Negen uur gingen we met Danny naar het ziekenhuis. We moesten naar de Assistant Dean’s office toe. Tjah, waar was dat? Ik ben samen met Bart er naar gaan zoeken. Tijdens onze zoektocht belde mijn contactpersoon mij, hij zou naar ons toe komen. Na even wachten kwam hij naar ons toe, hij nam ons mee naar zijn kantoor. In het kantoor hebben we onze tickets van toegang toe het ziekenhuis afgedrukt, daar had ik nog nergens de mogelijkheid toe gehad. Ik ga nu het verhaal een beetje kort houden dus we spoelen even door. Bij de Assistant Dean moesten we ieder $80 betalen voor de 2 weken meelopen in het ziekenhuis. Een uur later kwam Bart uit het kantoor van de accountant om te zeggen dat er precies 410.000 Kwacha mistte. Dat is dus precies voor een persoon. Wat een rot situatie was dit. Wie had er de fout gemaakt? Wij, de Assistant Dean of de accountant… Een heen en weer van beschuldigingen en vraagtekens volgden. Ze moesten er iemand bij halen, 3 uur later zou die beschikbaar zijn. Nogal teleurgesteld hierover gingen we naar de afdelingen waar we deze week mee zouden lopen. Daar hadden we de brief wel voor gehad al. Je moet kunnen laten zien dat jij die week mee komt lopen zodat dat voor de arts duidelijk is. We lopen deze week op interne, gynaecologie en de eerste hulp mee. Ik loop mee op de eerste hulp. Toen we tussen de kantoren van deze afdelingen liepen kwamen we de Assistant Dean tegen, ze zij dat de accountant een rekenfout gemaakt had. Het klopte dus toch gewoon.. Fijn dat dat weer anderhalf uur lang moest duren.. T.I.A. Hierna zijn we naar huis gegaan, dinsdag gingen we voor het eerst meelopen. De rest van de middag nog lekker aan het zwembad gelegen en boodschappen gedaan in het grote winkelcentrum 2 straten verderop.
Dinsdag 23 november werd ik samen met Wieteke, Stieneke en Inge om 10 uur verwacht bij de eerste hulp. Aangezien de andere 8 al om half 8 werden opgehaald heb ik vervelend genoeg al vanaf 7 uur aan het zwembad in het zonnetje gelegen. Echt heel erg zo aan het einde van oktober. Om een uur of kwart voor 9 ben ik maar wat gaan doen, eten en klaar maken. Half 10 richting ziekenhuis. Ik ben nu 3 keer naar het ziekenhuis gereden, en nog steeds snap ik niks van deze stad. Het is een raadsel om vanaf Kalulu naar de richting te wijzen waar het ziekenhuis is. Die 3 keer zijn we volgens mij elke keer een andere weg gereden. Heen en terug maakt dat dus 6 verschillende wegen. Gelukkig hoeven we zelf niet te rijden. Maar we kwamen dus om 10 uur aan op de eerste hulp. Op zoek naar dokter Prince. Het is een aardige doch aparte man. Maar dat vind ik inmiddels van meer artsen hier. Van empathie hebben ze weinig gehoord. Laat staan van informed consent, daar doen ze totaal niet aan. Rectaal touche? Huppekee die vinger er in, niet zeggen van let op hier komt tie.
Omwille van de lengte van dit verslag doe ik nu even samenvatten wat ik een beetje heb meegemaakt daar dinsdag en donderdag. Er zijn 3 kleine artsenkamer achter een gordijntje. Mensen komen hier langs wanneer ze nieuw in het ziekenhuis zijn. Zo ongeveer altijd dus. Er kijkt eerst een arts, daarna worden ze naar de goede afdeling gestuurd. Na mijn opmerking dat dit nogal anders gaat dan in Nederland was het antwoord: ‘This is the system, I can’t change it.’ De arts was het er dus ook niet geheel mee eens. Het gevolg: je ziet heel veel overbodige mensen die allang naar de goede afdeling hadden kunnen gaan. En toch zijn er genoeg interessante gevallen voor ons over. Het zijn veel botbreuken, veel infecties, een jongen met een gapend gat in zijn been en een hoop mensen die HIV hebben met daardoor dus allerlei klachten. Vandaag, donderdag 25 oktober, heb ik toch wel een grens moeten verleggen voor mezelf. Het was een jongeman van een jaar of 21. De arts vertaalde dat hij last had van plekje onder zijn voorhuid. Hij zei erna nog wat tegen mij, ik verstond hem voor de verandering niet geheel precies, keek om me heen en dacht dat hij wel bedoelde dat het gordijn geheel dicht moest. Ik dat dus braaf doen. De arts bleef maar zitten.. Even later keek hij me nog eens aan, zei weer wat. En toen drong het bij Wieteke, en vooral bij mij door. Ik mocht dit lichamelijk onderzoek gaan doen. Even quasi nonchalant lachen om te checken of dit nou echt waar was. Hij meende het. Oef. Nog in mijn verontwaardiging ging ik op zoek naar handschoenen op de tafel van de arts, dat leek toch me wel zo fijn. Toen ik ze niet kon vinden zei de arts dat ik ze in mijn jaszak had. Ohja, dat was waar ook. Dus de handschoenen maar aan. En nu stop ik, de rest kun je je wel inbeelden. De genitale wratten waren inderdaad een feit. Gelukkig viel het wel mee, die 2 paar handschoenen doen het goed;)
Woensdag 24 oktober was het Independence Day in Zambia. We hadden dinsdagavond hierdoor al een feest bij Kalulu. Het uitslapen was nodig na de sixpacken bier, vodka en nog wat 7-up. Om 9 uur werd ik al wakker in ons veel te warme, te erg naar bierscheten ruikende rommel hok. Aangezien ik ongeveer klem lig in mijn bed en het matras volgens mij voor iemand van 75 kg is bedoeld kwam ik op het idee dat het weer beter was om te gaan uitslapen in de zon. Heerlijk op de bank in de zon, muziekje in, zonnebrand op en gaan! Heerlijk geslapen tot een uur of half 11. Toen iedereen een beetje ontwaakt was, bleken er nog veel best wel brak te zijn. We bleven dus nog maar even liggen in het zonnetje en af en toe in het water. Om een uur of 4 gingen we richting een groot shopping center. Er was ons verteld dat hier wel wat te doen zou zijn. Nou niet dus. Maar voor alles is een oplossing, dan maar naar de film! Taken 2 hebben we dus gekeken in Zambia, wel een gave film! Zeker een aanrader. Na de film gingen we nog lekker uit eten bij een restaurant dat achteraf veel te duur was maarja, achteraf hè. Lekker was het gelukkig! Hierna gingen we weer met een Afrikaans busje, inclusief flink afdingen en omrijden naar huis. Hierna nog even Ajax een goede overwinning zien spelen. Het is dat het internationaal was, anders had ik nooit voor Ajax geweest. Dit vond ik wel een leuke overwinning, houdoe Balotelli. Hierna nog even samen met Bart een diep gesprek voeren met een Afrikaan. Toen we zeiden dat we moe waren en naar bed gingen ging de beste man pas echt los. We worden artsen, artsen worden nooit moe. Hoe moet dat anders wanneer er iemand binnenkomt in levensgevaar. Dan kun je toch ook niet zeggen dat je te moe bent om te helpen?! Na een discussie die bijna niet meer te snappen was, zo filosofisch was de beste man. Gelukkig gaat hij ons wel zaterdag helpen om een officieel voetbalshirt the halen voor ongeveer 20.000 Kwacha ipv de 250.000 Kwacha in een andere winkel. Hope so, scheelt nogal!
Morgenavond gaan we waarschijnlijk nog bbq’en hier in Kalulu. Wie weet daarna nog een kroeg in, om vervolgens weer zaterdag bij het zwembad uit te slapen denk ik. En morgen weer van 8 tot 14 uur in het ziekenhuis meelopen. Dit weekend staat verder geheel niks op de planning. Wie weet ga ik voor het eerst in mijn leven naar een kapper, dan maar meteen door een aardige Afrikaanse mevrouw. Al zijn alle mannen hier alleen maar gemillimeterd, dat maakt me toch enigszins twijfelachtig..
Dit was wel weer lang genoeg, ooit volgt er weer meer. Ik ga eerst nog maar eens wat bruiner worden dit weekend;)
Doeidoei
-
26 Oktober 2012 - 00:29
Anneke:
Wat een lang mooi verslag weer! Eindelijk eens naar de kapper!!! ben erg benieuwd hoe dat uitpakt...Hoop dat je straks in Nederland de TIJD weer beter in de gaten houdt, wij hebben dan ook weer wintertijd, scheelt ook 1 uur!!!
Geniet de laatste week, haal het maximale eruit!!!
Liefs, je pa en ma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley