Twalumba Macha!

Twalumba macha!

Vrijdagochtend lekker uit slapen, heerlijk! Wel een knorrende maag toen ik wakker werd. Dat is gelukkig met een cup a soup en noodles zo opgelost. Er stonden voor een aantal van ons field trips gepland, helaas gingen die niet door. Omdat ik toch nog wel het een en ander moest regelen
had ik mijn dienst van de OK maar afgestaan aan Inge en Leonore. Super gave dienst achteraf waarbij ze mochten snijden en hechten. Achja, Jammer de bammer! Komt in Lusaka misschien nog wel goed, daar gaan we waarschijnlijk ook op de OK meekijken!
’s Middags had ik nog de piloot van het vliegveld hier gebeld om te vragen voor een rondvlucht. Kosten: 400.000 kwacha voor 5 man voor een kwartier. We konden kiezen wanneer voor het weekend: Any time we want, it’s all okay! Zaterdag 4 uur gaat het dus gebeuren! Een rondvlucht over de gravelvlaktes van Macha!

Zaterdagochtend 13 oktober uitgeslapen, heerlijk tot 10 uur! Wat geregeld voor Livingstone en Lusaka weer. Hopelijk kunnen we nog 2.5 weken vlekkeloos gaan genieten! Om een uurtje of half 1 ben ik begonnen met bakken, bakken van pannenkoeken! Rond een uur of 1 waren de pannen eindelijk warm, ideaal hoor dat gas in Nederland! Na de langzame start met nog wat scrambled pannenkoeken door het vastkleven ging het goed. De ene pannenkoek na de andere kwam uit mijn kookeiland die zich bovenop de oven bevindt. Ik had twee elektrische pitten tot mijn beschikking, die dus, zoals gezegd, óp de oven zitten. Nog nooit gezien, werkt ook niet zo heel handig. Maar we hebben in ieder geval kunnen lunchen met pannenkoeken. Ik kon nog even lekker douchen, op de een of andere manier zat het pannenkoekenbeslag niet alleen in de pan.. Waarna we op pad moesten gaan.
We waren voor de verandering maar weer eens bepakt met een fles water. Zonnebrand had ik al opgedaan, de vellen hingen vrijdag en zaterdag aan mijn lijf van het verbranden. Justin en ik hadden nog een extra pakket; 16 kilo zwaar welteverstaan! Deze hadden we van Nicole gehad, om eventjes mee te nemen.. Zonder te morren deden we dit. We wisten tenslotte wat er in zat! Voor het goede doel tilden we het met ons mee. Over de droge Afrikaanse weg. Er zaten schriften, pennen, kladblokken en crêpepapier in. We gingen naar de school waar we al eerder waren geweest, een paar weken terug inmiddels al! Wat gaat het toch snel hier, maar dat terzijde. We gingen dus op pad. Op pad met een missie. Niet 1 missie, meerdere. In weinig tijd hadden we veel te doen. Het weer was weer lekker warm, mijn water ging dus weer veel te hard op. Had ik toch ’s ochtends meer moeten drinken. Het weer was wel bewolkt, zouden we dan toch nog de regen gaan mee maken in Zambia? Tot nu toe hadden we alleen een paar verdwaalde druppels gehad. Toen we op de weg naar de school liepen kwam er een auto langsgereden. Het waren de Amerikaanse eigenaren van de school! We konden dus gelukkig de tas bij hun in de auto zetten. Helaas was er voor ons alleen geen plek in de auto, dat was helemaal mooi geweest! Maar dit scheelde gelukkig al 16 kg.
Wij liepen verder. De craftshop was open, de Amerikanen hadden hun slag al geslagen en zaten nu aan de cola. Wij hadden nog wel zo gehoopt dat op nieuwe spullen in de craftshop aangezien we hem de vorige keer al bijna leeg hadden gekocht. Er waren gelukkig nog wel wat nieuwe spullen. Helaas niet mega veel. Wij hebben er dus weer voor gezorgd dat de shop zo ongeveer ontdaan was van alle leuke dingen. Tonnenomzet dus weer.
Na de shop zijn we doorgelopen naar de school. Veel tijd hadden we niet meer, dus blij dat de tas al uitgepakt was toen we bij de school kwamen. De tas moest mee terug, dus daar konden wat souvenirs en waterflessen in. We werden nogmaals hartelijk bedankt, Nicole moet alle credits krijgen, samen met haar moeder die alles spullen geregeld had. We moesten snel door, het was bijna 4 uur. Voor wie goed op heeft gelet: Vliegen dus!! Een nieuw hoogtepunt in deze trip, letterlijk en figuurlijk! Het ging dus gebeuren, vliegen boven Macha! We zagen het vliegtuig al klaar staan aan de andere kant van de landingsbaan. Geen mooi asfalt, het is te vergelijken met de ‘16’ van het trainingsveld van V.V.Hoeven rond deze tijd van het jaar. De laatste meters over de landingsbaan begon het, jaja. REGEN! Jullie hebber er genoeg aan toch? Wij kregen dus ook een deeltje!
Het vliegtuig was een kleine cessna 206, hoe je het dan ook schrijft. Toch wel net iets ruimer dan een Peugeot 206, alleen gaan hier 6 man in en niet 5. Redelijk kleine stoeltjes met optimaal gebruik van de ruimte. We gingen 3x de lucht in met 4 man van ons. Ik zat bij de eerste groep.
De vlucht leek wel een achtbaan! Alleen dan wel nog iets slechter voor je maag.. Mark en Jasper weten vast nog wel hoe ik uit draaiende attracties kom, al is het slechts een snelle draaimolen. Groen en geel stapte ik dus het vliegtuig uit. Het was gelukkig wel wat afgekoeld door de regen, maar het zweet stond overal een paar mm dik op mijn epidermis.. Maar wat had ik het er voor over! Het was super snel voorbij, maar de haarspeldbocht, kurkentrekker, gewichtloosheid, vrije val en nog net geen looping zat er allemaal in! Mega gaaf, en dat voor 8 euro! Superrr! Het was nadat iedereen van ons was geweest weer droog. Dit keer dus niet over een heel stoffig pad naar huis toe, heerlijk! We konden bijna meteen doorlopen naar het eten, bijna 18 uur dus.
Tijdens het eten maar weer eens het internet maar weer eens 2x uitgevallen. In die 3 minuten ertussen hadden we internet. Momenteel (maandag avond) ligt het er nog steeds uit. Vanmiddag nog heeel eventjes gehad. We hebben een idee waarom het er zo lang uit heeft gelegen, dat komt zo. De Amerikanen vonden dat het een keer tijd werd om meer te praten dan het standaard praatje ‘Hellow how are you? Ze hadden het vliegtuig 3x laag over zien vliegen en hadden het wel door dat wij dat waren. Ze willen het dus misschien ook nog wel een keer doen!
Na het eten moesten we weer de 2 meter overbruggen om bij ons slaapgebouw te komen. In die 2 meter viel mij de donkere lucht op. Pikkedonker. En windstil.. In Nederland zou dat maar een ding kunnen betekenen. Maar hier? Zou het? Alweer? De bui die we vanmiddag hadden was al opmerkelijk voor de tijd van het jaar. Het was dus zo. En hoe! Het begon te gieten, de hemel brak open en gaf ons een toneelstuk aan onweer en bliksem. Het was een bui die in Italie met grote hagelstenen gepaard zou gaan die alle Ferrari ‘s deuken zouden geven, alleen hadden wij die hagelstenen niet. Wat een regen! Wij stonden er met z’n allen naar te kijken, inclusief een paar Amerikanen. Nu dan ook de verklaring van het internet. We gokken dat de bliksem is ingeslagen bij de watertoren. Een gigantische lichtflits met een nog indrukwekkendere knal was waarschijnlijk de oorzaak. We hopen dus dat het nog terug komt voordat we hier weg gaan! Het onweer heeft nog uren geduurd, door wakker liggen weet ik tot een uur of half 4 ’s nachts. Dit gaf ons wel interesse; zouden we dan een groen Zambia gaan zien?? ’s Avonds nog wel even, eindelijk, een mannenfilm gezien. Bond, James Bond. Daarna dus naar bed, maar door het uitslapen van vanochtend dus moeilijk in slaap. Begonnen in het boek ‘De Chirurg’, goed boek tot nu toe! Gelukkig hoefde ik geen wekker te zetten, de gehele zondag was vrij volgens het rooster!

Zondag 14 oktober begon dan dus ook rond een uur of 11. Wat lekker, het was nog niet zo heel warm door de regen. Koud bijna, graadje of 25. Lekker binnen blijven dus! Er was het plan om nog naar de watertoren te gaan voor diegene die er nog niet geweest waren. Het plan. Niet gebeurd dus tot nu toe. Maar komt vast goed, kost maar een uurtje. Om 1 uur ging ik lunchen, met Justin en Lucas en alle Amerikanen. De rest ging weer pannenkoeken bakken. Hadden wij dit keer niet zo’n zin in, we hadden even een goeie maaltijd nodig nadat we geen ontbijt hadden gehad. En bovendien: 4 uur was het weer volleybal! Na de lunch dus nog weer even frisbee gedaan totdat we gingen volleyballen. Wat is dat een blessuregevoelige sport zeg! Mijn pinken kregen een bal er verkeerd op, mn kuit kreeg een soort ijsbeentje, m’n knie is weer open geschaafd en mijn enkel klapte dubbel toen ik op de voet van Bart neer kwam. Ging weer lekker dus! Gelukkig is dit allemaal maar tijdelijk! En misschien komt het ook wel omdat ik snel de neiging heb om naar een bal te duiken op dit gravel/steentjes veld. Ach, blijf ik in ieder geval nog een beetje fit om weer te gaan keepen. Hopelijk staat Hoeven 1 nog steeds op een eerste plek als ik terug kom, zou leuk zijn!
Na het volleybal maar weer een snelle douche om fris aan het diner te beginnen! Na het eten hadden we weer een tocht voor de boeg. We waren door de piloot en zijn vrouw uitgenodigd bij hun thuis voor een gezellige avond. Blijkbaar doen ze dat elke vrijdag, dit keer dus op een zondag. Het was een klein half uurtje lopen in het pikkedonker. Het was gelukkig wel droog. Toen we bij het huis aankwamen, na nog een kleine omweg(het is ook lastig om alles uit elkaar te houden in het donker hier), bleek het Duitse gezin er ook te zijn. Dat gezin hadden we al vaker ontmoet, de ouders proberen het onderwijs in de omgeving naar een hoger niveau te krijgen. Ze hebben nog 2 zoontjes, ik gok een jaar of 11 en 8. Wij waren met Bart, Leonore, Stieneke, Nicole, Annet, Inge en ik er heen gegaan. De moet bijna wel een beetje jaloers zijn op ons, we kregen toch lekkere dingen! Ten eerste al de lekkere limonade. Ten tweede kregen we als eerste eten een bordje. Daarop lagen wat stukken brownies, daaroverheen een soort witte chocolade sausje wat geen witte chocolade was en daar bovenop lag nog een heerlijk bolletje slagroomijs! Ten derde kregen we nog Lays chips. Ten vierde kregen we nog popcorn. Ten vijfde kregen de winnaar en verliezer van de laatste 2 spellen nog een mars of snicker! Of ik die heb gehad kun je misschien al wel gokken, maar dat komt zo. Want we waren er niet voor het eten. We kwamen voor de gezelligheid. En ik kan zeggen: Die was er zeer zeker!
Eerst deden we een spel waarbij elke plek een dier was dat je moest uitbeelden met geluid erbij. Het kwam er op neer dat iemand eerst zijn eigen dier deed, daarna een ander. Die ander moest dan zijn dier doen, en weer een ander. Zo ga je zeg maar door totdat iemand een fout maakt. Diegene moet dan naar de laatste plek en de rest schuift wat door. Het doel was dus om op de stoel van de olifant te komen, het hoogste dier. Best wel grappig, zeker als je bier op hebt denk ik.
Hierna ging het Duitse gezin naar huis, hun kinderen moesten de volgende dag weer naar school. Wij gingen nu aan tafel zitten voor een spel met dobbelstenen. Zero heet het spel. Ik zal de uitleg besparen, lastig om zo uit te leggen. Leuk in ieder geval. De winnaar, Leonore, en de verliezer, Stieneke, kregen dus een mars en snicker. Het spel erna was echt een heel leuk spel! De kaarten lijken op die van UNO, maar dan net even anders. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat het een kruising is tussen klaverjassen, rikken en pesten. Logisch he. Het spel heet Rage. Hopelijk is het te koop via internet in Nederland, echt de moeite waard. Misschien haal ik het wel om mee te nemen op wintersport, keer wat anders dan alleen maar koehandel en hartenjagen:) Het was niet alleen een leuk spel, ook nog eens zeer succesvol. Het was een individueel spel. Maar uiteindelijk was ik met Bart aan mijn zijde aan het spelen tegen al onze dames. Ze wilden mij van de eerste plek krijgen. Tevergeefs. Bart en ik dus ieder met een halve snicker naar huis! Het was ineens al half 12, laat voor hier dus! Gelukkig wilde de Piloot ons weg brengen met de auto, scheelde een hoop!

Maandag 15 oktober is inmiddels ook alweer achter de rug. Het vliegt hier echt voorbij! Ik had deze ochtend samen met Iris, Eva en Stieneke een field trip op het programma staan. Hiervoor had ik nog wat belangrijks te regelen. We willen als groep iets eerder weg woensdag zodat we nog een booze cruise kunnen doen in Livingstone. De groep van vorig jaar zei dat dit geweldig was om te zien en ja; er is bier! Haha, goede combi. Het is een tocht met een boot waarbij eten en bier is. We worden hiervoor om kwart voor 4 opgehaald bij Jollyboys, ons hostel in Livingstone. Het is een uur of 4 rijden. ’s Ochtends staan de presentaties op het programma over de projecten die iedereen moet maken. Ik heb geluk, ik doe de minor niet officieel dus hoef dat niet te doen. Gelukkig vond Janneke het goed dat de presentaties eerder begonnen, we kunnen dus op tijd weg rijden! Danny de chauffeur vindt het ook allemaal goed. Die arme man moet al om een uur of 5 ’s ochtends weg rijden hierdoor maar dat vindt hij geen probleem.
Het programma voor in Livingstone ziet er nu dus zo uit: Woensdag booze cruise, donderdag raften en naar Devil’s pool op het randje van de 100m hoge Victoria Falls, vrijdag en zaterdag Safari in het Chobe National park van Botswana(Op zoek naar Melman hè Sam?) en zondagochtend nog microlight boven de Victoria Falls! Super vet programma dus! En bij ons hostel hebben we een zwembad!! Lekkerrrrrr!
Om 11 uur gingen we dus op field trip. Met z’n 8e in een jeep. Het was best lang rijden, om 12 uur kwamen we bij het huisje waar we moesten zijn. We gingen mensen controleren op malaria. Dankzij het programma hier is malaria teruggedrongen naar bijna 0. Een voorbeeld voor de hele wereld dus! Ze zijn er hier ook terecht heel trots op. We moesten bij dit huis 2 mensen controleren. Er wordt eerst een vragenlijst doorgenomen op een luxe Asus tablet. Daarna een vingerprik om de malaria snel test te doen, bloed voor PCR, Hb en de temperatuur meten. Dit gaat weer in een grote database zodat ze alles in de gaten houden. We waren best snel klaar, veel rijden en snel klaar dus. Wel leuk om te zien hoe dat gaat! En weer wat mountainbike paden gedaan met de jeep, dus dat was ook weer lekker hobbelen. Hierna gingen we naar nog een huis. Waar weer maar een persoon gecontroleerd moest worden. We hebben dus met zijn 8e 3 mensen gecontroleerd. Afrikaanse efficiëntie kan dus nog wel wat hoger. Maar leuk was het wel! ’s Middags hadden we weer college en ’s avonds weer chillen en op tijd naar bed.

Ik ben nu bij het punt beland dat het ik in de toekomst moet gaan schrijven, het is dinsdagochtend. Ik ben nu vrij, tijd om voor het eten te gaan betalen, dit te schrijven, nog een keer naar de markt en mijn backpack alvast wat inpakken. Hopelijk komt het internet op tijd terug, dan kan ik dit nog plaatsen voordat we naar Livingstone gaan. Vanmiddag hebben we nog les, erna nog volleyballen voor het laatst en vanavond zal het huis gereed voor vertrek moeten worden gemaakt.

Laat die paar dagen vakantie voor ons maar beginnen! Zin in!!

Tot later, ik zal jullie de keer na deze blog pas echt jaloers gaan maken met verhalen/foto’s van alles wat we gaan doen!

Twalumba Macha voor deze geweldige tijd!